hayatsiirleri

 

Acı Hayat

Yoksulluğu anladık da
Sevmek neden kıt kanaat?
Yoksa yürekler mi yoksul,
Kimler biçmiş aşka fiyat?

Acı hayat, acı hayat
Yakamızı bırak rahat!
Bir çift mum olup yanalım
Eriyelim saat saat…

Aşktan taviz verme sakın!
Sakın sevme, kıt kanaat!
Söyle bana aşk olmazsa
Nasıl geçer acı hayat?

Acı hayat, acı hayat
Aşksız hayat zor zenaat!

Acı hayat, nankör hayat
Yakamızı bırak rahat!
Bir çift mum olum yanalım
Eriyelim saat saat…

Acı hayat, acı hayat
Kanunundur zulüm, hayat…
Amansız bir hastalıksın,
İlacındır ölüm hayat.
 

 

BENDE İNSANIM

Bende insanım
Sizler gibi bir canım
Gözüm görmese bile
Kalp gözüyle bakarım

Ayaklarım yok benim
Sizin gibi koşamam
Bir tekerlekli sandalyem olsa
Kendi işimi kendim yaparım

Kollarım yok tutacak
Üzülmem halime ne olacak
Ağzımla işimi yaparım
Yüreğimle insanları kucaklarım

Duymaz kulağım konuşmaz dilim
Ellerim dilim kulağım gözlerim
Duyun beni bende bir insanım
Beni dinlerseniz derdimi anlatırım

Kimimiz doğuştan böyleyiz
Kimimiz sonradan olmayız
Her insan gibi yaşamak bizimde hakkımız
Sizden istediğimiz bizi de aranıza almanız

Hastayız biz kötü insan değil
Hatırlanmak isteriz unutulmak değil
Bizde sizler gibi yaşamak isteriz
Yaşarken bir kenara atılmak değil

Yardım ederseniz başarırız her işimizi
Yeter ki gösterin bize ilginizi
Unutmayın sakın herbiriniz
Birgün bizler gibi olabilirsiniz

 

Bir Lokma Mutluluk

gün,
perdelerini yavaş yavaş çekiyor.
göz kapaklarım da onunla kapanıyor.
hayır,
ne olur!
kapanmasınlar.
uykularımı yine karabasanlar basar.

çok zamandır böyleyim ben.
herkes rahat…
yatağında uyurken.
beh yanıp,kavruluyorm.
karanlığa kan ve ter döküyorum.

sanki,beynimi seller bastı.
yok artık çocukluğumdan tek bir kırıntı.
çıkmıyor anılarım battığı yerden.
elma da desem,
armut ta desem

ben,bir damla mutluluğa açım.
ne olur!
günün perdelerimi açın.

güneşle,karanlığımı süpüreyim.
anıları bıraktım.
tek önümü göreyim

 

İnsan

insan.
hep eşikte yaşar.
araf ta…
ne melektir,
ne şeytan…
ama,
hem melek gibi olabilir,
hem de şeytan…

insan,
günahı sevmez,
günahsız da günü geçmez.

insanların,
merhamet ağızların da sakız…
misketleri bile can alıyor,
merhametleri,ateş olmuş yakıyor.

her insan güneştir özünde.
güneş kalabilmek te,
simsiyah bulut olabilmek te,
insanın kendi elinde.

 

Ben

ben;
yıldızlar içinde,
simsiyah bir göktaşı…
ben;
kuğular içinde.
çirkin ördek yavrusu…
ama
her canlı gibi,
bir ananın kuzusu..

 

Elveda

Esirger sıcak bir gülüşü.
Etmez el veda.
Kar yağdırsa da yüreğine,
Yine yardan gelir
Vefalı bir elveda

 

Ölüme Ramak Kaldı

Sen varken,hayattaydım.
Çünkü, yaşama sebebim vardı.
Sen vardın.
Senim vardı.
Şimdi yoksun.
Senim de yok.
Yetimliğim var.
Öksüzlüğüm…
Ciğerime batan miraslarınla,ölmeyi bekliyorum.

Küçük bir kağıt parçası gibiyim,sokak ortasında.
Mutlu evlerine yetişmek için koşan ayaklar,anılarıma basıp geçiyor.
Belki de,seni olan da var içlerinde.
Bu gelince aklıma,daha da kendimi toprağa çekiyorum.

Zamansız, dalından düşmüş meyve gibi yerlerde çürüyorum
dalımda büyüyeceğime.
Kurtlar içim…
Akbabalar dışımı kemiriyor.
Parçalanmış bir halde,yavaş yavaş toprağa karışıyorum.

Bir köşe lambası altında,ölmeme ramak kalmış.
Üzerime,cinayet haberleriyle dolu gazetaleri örtmeleri an meselesi.
Belki de, ‘donarak öldü’diye haberlerim çıkacak.
Bir cinayete kurban gittiğimi bilmeyecekler.

Tek bir gidiş sıktın anlıma.
İhanetin saplanıp kaldı beynime.
Vurdun.
Bir damla kan bile akmadı gözlerimden.
Kimsesizler mezarlığında isimsiz bir mezar taşı olmama, bir nefes kalmış.
şimdi,
onu da alıyorum.